In de kamer is het koud en stil
Ik gooi mijn jas waar hij vallen wil
En hoop vergeefs op verlossing
Bij het antwoordapparaat
Ik ril en draai de verwarming aan
En zie haar weer in gedachten staan
Zie de trek om haar lippen
Die haar onweerstaanbaar maakt
En ik vraag me af wie nu met haar eet
En haar koffie schenkt maar de melk vergeet
Wie de vaat naar de keuken brengt
En bij zichzelf denkt dat ze de mooiste is
Ik zap en laat een ouwe film staan
Muiterij Op De Oceaan
Wat is het leven simpel
Als je Marlon Brando heet
En ik weet niet wie nu in haar armen rust
En de bange blik uit haar ogen kust
Wie verdwaalt in haar labyrint
Maar voor altijd vindt dat ze de mooiste is
Ooh en ik hoor het graag
Dat de tijd uiteindelijk alle wonden heelt
En ik ooit zal betreuren dat ik
Iedereen met mijn ellende heb verveeld
Ik lees haar brief nog een laatste keer
En leg me maar bij haar woorden neer
Die me altijd opnieuw
Naar haar stem doen verlangen
En ik vraag me af wie nu bij haar slaapt
En de spinnen 's nachts uit de kamer jaagt
Wie zijn hand op haar lichaam legt
En haar zachtjes zegt dat ze de mooiste is